इसापनीतीतील ’इ’ गिरवायला घेतली
तेव्हापासून जडलेली, अजूनही नसुटलेली
ही सवय
तात्पर्य काढण्याची. तात्पर्य
आलेल्या कडूगोड अनुभवांचे.
सुखदु:खाच्या प्रसंगांचे.
चालण्याचे. बोलण्याचे. वागण्याचे.
आपले. दुसऱ्याचे. सर्वांचे.
तात्पर्य.
वाटले होते या तात्पर्यांच्या दणकट
खुंट्या रोवून सहज सहज चढावा
हा संसारगड : हा बिकट उभा चढ
श्रेयाकडे पोचणारा.
पण कुठले काय?
ही तात्पर्ये म्हणजे अगदी मऊसूत
लवचिक.
बसल्या बसल्या वळून लोंबत सोडलेल्या
शेवयांसारखी. सुखासीन.
आजपर्यंतच्या या तात्पर्यांच्या
घनदाट झिरमिळ पडद्यामधे उभी असलेली
मी. एकदा वाटते,
कोण ही कैद!
एकदा वाटते, किती मी सुरक्षित!
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा