मंगळवार, २९ एप्रिल, २००८

बाभळी - इंदिरा संत

लवलव हिरवीगार पालवी काट्यांची वर मोहक जाळी
घमघम करिती लोलक पिवळे फांदी तर काळोखी काळी

झिरमिर झरती शेंगा नाजूक वेलांटीची वळणे वळणे
त्या सार्‍यातूनी झिरमिर झरती रंग नभाचे लोभसवाणे

कुसरकलाकृती अशी बाभळी तिला न ठावी नागर रिती
दूर कुठेतरी बांधावरती झुकून जराशी उभी एकटी

अंगावरती खेळवी राघू लागट शेळ्या पायाजवळी
बाळ गुराखी होऊनीया मन रमते तेथे सांज सकाळी

येथे येऊन नवेच होऊन लेऊन हिरवे नाजूक लेणे
अंगावरती माखूनी अवघ्या धुंद सुवासिक पिवळे उटणे..

३ टिप्पण्या:

मोरपीस म्हणाले...

खूप मस्त कविता आहे.

Unknown म्हणाले...

फार शोध घेतला;आणि ही मिळाली.ही कविता मला शालेय जीवनापासून आवडते.या कवितेत हरवून जावं वाटत. धन्यवाद!!!

Shirish म्हणाले...

सुरेख. या चित्रानी व कवितेने मन अत्यंत आनन्दून गेले आहे.