सोमवार, २४ ऑक्टोबर, २०११

तुझ्याविषयीच्या मोहाचं झाड - कविता महाजन

तुझ्याविषयीच्या मोहाचं झाड
किती उंच उंच वाढतं आहे
बघ माझ्या मनात
एक अनोळखी जंगल सरसरत
उगवलंय माझ्या अंगभर

आभाळभर लख्ख चांदणं
पानातून घुमणारा वा-याचा आवाज
गच्च सावल्यांनी भरुन गेलेली जमीन
या सगळ्यांतून
दबक्या सावध पावलांनी
फिरतंय तुझ्या मौनाचं जनावर
कुठल्या पाणवठ्याच्या शोध घेतंय ते?
कशाची तहान आहे त्याला?

बघ
माझ्या शब्दांच्या बुंध्याला अंग घासून
सरकलंय ते इतक्यात पुढं
आणि मोहाची काही फुलं
टपटपलीत त्याच्या पाठीवर
उठलाय का शहारा?

आमोरासमोर अभे आहेत अखेर
माझा मोह आणि तुझं मौन

तगमग - कविता महाजन

तुझी सगळी तगमग
मुरवून घेईन मी तनामनात
आणि मग
तुझ्या मुठीतून निसटून जाईन
हळूहळू वाळूसारखी
ओघळेन तुझ्या डोळ्यातून नकळत
वाहणा-या पाण्यासारखी

मी जाण्यापूर्वी हसतमुख
एक क्षणभर समोर उभा रहा माझ्या
निरोप दे
चिमूटभर शांततेचं बोट
माझ्या कपाळावर टेकव.

तू असा - कविता महाजन

फार मस्त वाटतंय
थांबवताच येत नाहीये हसू
इतकं कोसळतंय... इतकं...
नाचावंसंही वाटतंय
उडावंसंही

तू का असा, काही सुचत नसल्यासारखा
पाहतो आहेस नुसता गप्प
खांबासारखा ताठ उभा राहून
काय झालंय असं संकोचण्यासारखं?

खरं तर तूही एकदा
पसरुन बघ असे हात
घेऊन बघ गर्रकन गिरकी एका पायावर
विस्कटू दे केस थोडे विस्कटले तर

बघ तर:
तुझ्याही आत दडलं असेल
हसण नाचणं उडणं
तुझ्या नकळत

सुगंधी माती - निरंजन उजगरे

आपलं वय म्हणजे
आपल्याला दिसलेल्या नव्हे तर,
उमजलेल्या पावसाळ्य़ांचं गणित असतं;
ज्याच्या उत्तरातून सूर धरतं
आयुष्याचं पाऊसगाणं...

एखाद्याशी आपलं नातं,
एकत्र असताना जे वाटतं त्याहून
दूर गेल्यावर जे वाटतं तेच असतं...

आपल्या मावळतीच्या प्रवासापर्यंत
रुजत जातात आपल्या आत आत
हीच पाऊसगाणी, हीच नाती’
नंतर उरते
फक्त सुगंधी माती...

शनिवार, ८ ऑक्टोबर, २०११

सांगेल राख माझी - आरती प्रभू

संपूर्ण मी तरू की आहे नगण्य पर्ण
सांगेल राख माझी गेल्यावरी जळून.
खोटी खरी दुधाची होती कशी बिजे ती,
बरसून मेघ जाता येईल 'ते' रुजून.
रानी कुठून आलो? गाऊन काय गेलो?
वेळूत संध्यावेळी येईल ते कळून.
लागे मला कशाची केव्हा कशी तहान :
चर्चा कशास? नाव काठास की अजून.
कोणा फुले दिली मी, माळून कोण गेले?
शेल्यावरी कुणाच्या असतील स्पर्श ऊन?
का ते कशास सांगू मांडून मी दुकान?
शब्दास गंध सारे असतील की जडून.
काठास हा तरू अन विस्तीर्ण दूर पात्र
केव्हातरी पिकून गळणे नगण्य पर्ण.

तू - आरती प्रभू

तू तेव्हा अशी,
तू तेव्हा तशी,
तू बहराच्या बाहूंची.

तू ऐल राधा,
तू पैल संध्या,
चाफेकळी प्रेमाची.

तू काही पाने,
तू काही दाणे,
तू अनोळखी फुलांची.

तू नवी जुनी,
तू कधी कुणी,
खारीच्या गं डोळ्यांची.

तू हिर्वीकच्ची,
तू पोक्त सच्ची,
खट्टीमिठ्ठी ओठांची.

तू कुणी पक्षी:
पिसांवर नक्षी
कवितेच्या ईश्वराची.